მინდა ჩემი ცხოვრების შესახებ გიამბოთ. მშვენიერი
ცხოვრება მაქ. უფრო სწორად მქონდა. რატომ? იმიტომ რომ ახლა ასე არაა. ახლა საშინელი
ცხოვრება მაქ მგონი ამას ცხოვრება არც ქვია. ვიცი რა რეაქცია გექნებათ რომ გაიგებთ
როგორი ცხოვრება მაქ . ამას სიკვდილი ჯობია თუმცა ვერ ვხვდები რატომ არ ვამბობ ამაზე
უარს. ნუთუ მხოლოდ იმიტომ რომ ვიცი ამის მერე რა მელის თუ მხოლოდ იმიტომ რომ ამდენი
ხანი გავძელი წყალში ჩაყრა არ მინდა? არა ჩემს პრობლემებს თავზე არ მოგახვევთ და უბრალოდ
თხრობას დავიწყებ. მშვენიერი ოჯახი მყავდა. მამა და დედა ლაბორატორიაში მუშაობდნენ
რომელიღაც კლინიკაში მაგრამ მერე დედა გარდაიცვალა და მამა ისე ლაბორატორიაში მუშაობა
დაიწყო ოღონდ საერთაშორისო კორპორაციაში "Bridge” (ხიდი) ეს კორპორაცია მთელს
Salt Lake City-ს აკონტროლებდა და მიწისქვეშ
მუშაობდა ამზადებდნენ შრატებს ვირუსებს წამლებს ანტიტოტებს რეებს აღარ. მამაჩემიც იქ
იყო. ერთხელ რომელიღაც წამლის დამზადებისას ლაბორატორმა, მეცნიერმა (რაც გინდათ ის
უწოდეთ)სხვა ნივთიერება დაამატა შემთხვევით. შემდეგ ამ წამლის გაყიდვის და ექსპერიმენტების
მერე ქალაქში გავრცელდა საშინელი ვირუსი სახელად „ვირუსი C" რომელიც ცოცხალ ორგანიზმებზე
საშინლად მოქმედებდა. ადამიანები რომლებიც ამ წამლებს იღებდნენ უბრალო დამამშვიდებლებს
საშინელ დღეში ვარდებოდნენ . მათი ორგანიზმის შემცველობა იცვლებოდა სხვა პირობები და
სხვა საკვები სჭირდებოდა თ კონკრეტულად ადამიანები. ისინი კვდებოდნენ მაგრამ არც მთლად
ასე იყო ისინი მკვდრეთით აღმდგრები იყვნენ. ზომბები, ვამპირები საშინელი ურჩხულები
რომლებიც სხვა ცოცხალი ჯანსაღი ადამიანების შეჭმისაკენ მიისწაფვოდნენ.. ვირუსი სწრაფად
ვრცელდებოდა ჯერ პატარა ქალაქებს ედბოდა მერე დიდებს. მალე მთლიანად ვაშინგტონის შტატს
ხოლო "Bridge”არაფერს
აკეთბდა იმის გარდა რომ პროფესორები მოეძებნა. 3 თვის მერე მთელი ამერიკა კატასტროფამ
მოიცვა მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი რომ ვირუსი მალე სხვაგანაც გავრცელდებოდა. არ ვიცი
აქამდე როგორ გავძელი ახლა საშინელი ცხოვგრება მაქ. მირჩევნია წარსულზე ვილაპარაკო
და მეც მის მოყოლას ვაპირებ.
2011.წ 30 აგვისტო .
მაშინ სულ 17 წლის ვიყავი. მამასთან ვიყავი ლაბორატორიაში რადგან "Bridge”არ გვაძლევდა
უფლებას მიწის ზემოთ ავსულიყავით მეცნიერების შვილები გამოკეტილი ვიყავით.
–მაა. შემომიშვი..
–ელის მოიცადე ახლა ვერანაირად ვერ შემოგიშვებ დამამშვიდებელს ვამზადებთ..
–მაშინ მალე მორჩები?
–ელის.. რთულია ჩემი სამუშაოს გამო დროის გამოძებნა შენთან სამყოფად და შენ ამას უფრო
ართულებ.
–მამა... მაშინ მე ჩემს ოთახში ავალ რამე კომპონენტი არ აურიო..
თუმცა ჩემი გაფრთხილების მიუხედავად მას რაღაც მაინც აერია.
ფანჯარას მოვშორდი და სკაფანდრში ჩაცმული ლაბორატყორები დავტოვე.
–გამარჯობა ელის.
–გამარჯობათ მისტერ ჯენკინს.
–გამარჯობა ელის.
–მისის ჯენკინს
ლილი ჯენკინსი პირველი დაავადებული იყო.
მე გზა განვაგრძე.
–ე ფისო მოიცადე.
–დერეკ.
–ჰო რა იყო შეგეშეშინდა პატარა.
–მასე ნუ მეძახი. დერეკ თავი დამანებე.
–აქ რა ხდება?
–ჯეიდი?
–ელის წამოდი.
–ამას არ შეგარჩენ
–რას დერეკ?
–ელისს..
–კარგი ერთი..
–საით ელის?
– ოთხაში.. ცოტა სროლაში გავივარჯიშებთქო..
–ოოო,, კაია.. მეც მაგ სართულზე მოვდივარ 6 ხო?
–არა ჯეიდი 7.
–ოფსს.. არაუშავსს..
–ნუ..
მე და ჯეიდი დერეფანსგავუყევით
და გადაჭედილ ლიფტში შევძვერით : )
მე 7–ს დავაჭირე დაა როდესაც ლიფტი გაჩერდა გადმოვედი. და ოთახისკენ წავედი.
მივედი მერე კარები გამოვაღე და სარეპეტიციოში გავედი ყურები დავიხშე და დავიწყე სროლა
10 ტყვიიდან 9 ზუსტად გავარტყი ერთი 2 სანტიმეტრით აცდა.
ისევ ავიღე ტყვიები და დავიწყე ვარჯიში. ტელეფონმა
დარეკა
–ხო მამა.
–დავასრულე და შევამოწმეთ მზადაა დააა მოგიტან მე შენ ერთ კოლოფს ღამე რომ არ გძინავს.
–კარგი.. გინდა მე მოვალ ლაბორატორიაში.
–არაა ჩამოგიტან.
–ნუ კარგი თუ არ გეზარება.
მე სროლა განვაგრძე. ისევ და ისევ კარგად გამომდიოდა. მალე გადავედი ვარჯიშზე. საკმაოდ
კარგად ვფლობდი საბრძლო ხელოვნებას.
15–წუთის მერე
მამაჩემის ხმა გავიგე.
–მისტერ ჯენკინს მგონი კარგი დამამშვიდებელია.
–დიახ. ჩემს ცოლს მივცემ მადლობა. ნახვამდის
–ნახვამდის
ცოტა ხანში კარი გაიღო და მამა შემოვიდა. კოლოფი გამოვართვი.
–მადლობა მამა.
–ელის ყურადღებით იყავი რაა...
მაშინ ვერ ვხდებოდი რატომ მითხრა ეს მაგრამ ახლა ვიცი. მგონი ის ხვდებოდა თავის დანაშაულს.
–ვახ რა ოჯახური იდილიაა..
–მერი გაჩუმდი.. (მერი"Bridge"–ის მმართველი კომპიუტერი იყო.
1666
1351
1000
