თავი 4 ღმერთო ამან რაღა დააშავა? ახლა ხომ არ უნდოდა ეს? .. რატომ უნდა ვიხრებოდე ხერხემალში
მაშინ როცა უნდა გავიმართო? აჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰ.... სემ: ქვინ ქვინ კარგად ხარ? სელენა: რა ხდება?? დემეტრე: ექიმს დაუძახეთ... ქვინ: .. სემ .. ამის გარდა ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე... რაღაც ბურთი ყელში გამეჩხირა
მახრჩობდა.. ვერ ვსუნთქავდი.... თვალები დავხუჭე... ვიგრძენი წყალს მასხამდნენ ხელებს
მიჭერდნენ თავს მიზილავდნენ შემდეგ ოთხაში ექიმი შემოვიდა და ყველა გავიდა.. არ ვიცი
მეტი არაფერი მახსოვს.. თვალები რომ გავახილე ჰოსპიტალში აღარ ვიყავი... ჩემს გვერდით
სემი იწვა.. სელენა და დემეტრე ფანჯარასთან იდგნენ.. სემ: ქვინ... შეგიძლია წამოდგე? ხალხია მოსული... ქვინ: .. სანამ გავიაზრე რა თქვა 1 წუთი გავიდა.. –კი რათქმაუნდა... ხმის კონტროლი
მიჭირდა თუმცა მაინც ვაკონტროლებდი როგორღაც.. ქვინ: დემტრე.. დემტრე: გისმენ ქვინ: აქ რატომ რჩები? დემტრე: წავალ ოღონდ ჯერ არა... ქვინ: კარგი.. მე არაფერი მითქვამს ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი... –ვიზიარებ.. ყველა ასე მეობნებოდა.. მისაღებში არ შევდიოდი.. კარებთან ვიდექი და იმ
ოთხაისკენ გახედვის მეშინოდა.. მთელი სამყარო დაინგრა.. მხოლოდ ერთი საყრდენიღა შემრჩენოდა
და მიცავდა რომ მეც არ წავქცეულიყავი.. ახლაც
ისჩემთან მოვიდა და დამშვიდება დამიწყო... სემ: ქვინ დამშვიდდი.. კარგად ხარ... მის თვალებში ტკივილი და სევდა ჩანდა ქვინ: მაპატიე სემ... უბრალოდ.. უბრალოდ.. ისევ ტირილი დავიწყე.. რატომ ვტკენდი გულს
ასე ძალიან?? არა უნდა წავსულიყავი.. სამუდამოდ მისი ცხოვრებიდან და საერთოდ... სემ: ქვინ.. კარგად ხარ? აქ დამელოდე წყალს მოგიტან.. ქვინ: კარგი... ის გავიდა... ჯერ უნდა დავმშვიდობებოდი მერე წავიდოდი... ბარგის ჩალაგება
არ მჭირდებოდა... გადავწყვიტე ეს 40–ის შემდეგ გამეკეთებინა.. სემ: აიღე .. ქვინდაწყნარდი.. ცხოვრება გრძელდება.. ქვინ: ხო გრძელდება..
ერთი თვის შემდეგ
ცოტაც და ვსო ამ ტანჯვას მოვშორდებოდი....
თუმცა ამ დღეს მომიწია ბედნიერებასთან დამშვიდობება...
ქვინ: სემ სემ სად ხარ? მის ოთხათან რომ მივედი რაღაც ხმები ისმოდა...
კარები გავაღე და.... ღმერთო ნეტავ მისთვის დამეცადა .. მაშინ ხომ ამას ვერ
ვნახავდი.. სელენა: ქვინ ეს ის არაა რასაც შენ ფიქრობ.. სემ: ქვინ ქვინ.. გთხოვ.. ქვინ: რას მთხოვ .. დავრჩე და ვუყურო როგორ მანადგურებთ. თქვენ თქვენგან ამას არ მოველოდი..
სემმ .. სელენაა.. ეს ეს.... მე?? მაშინ ვიპოვე გამოსავალი.. კარებს მოვშორდი და გავიქეცი... გავიარე ქუჩები რომლებთანაც
კარგი მოგონებები მაკავშირებდა ახლა ისინი შავი მხოლოდ და მხოლოდ სიბოროტის აცხოვრებელი
მეგონა... და მივადექი.. არც ჩამისუნთქავს ... პირდაპირ გადავხტი.. გადავხტი ხიდიდან მდინარეშიო. ცურვა არ ვიცოდი .. დავიხრცობოდი და
ძალიანაც კარგი.. ამ სამყაროს ხომ მოვშორდებოდი.. ვეღარავინ ვეღარ დამიშავებდა რამეს..
ვეღარ მატკენდნენ გულს ვეღარ დამამსხვრევდნენ ისედაც დამსხვრეუს.. მე ჩემი ცხოვრების
გზა უკვე გავიარე და ახლა ვიცი რაცაა ცხოვრება...ა ვიცი შეიძლება ეს ჩემი ბედი იყო..
თუმცა მე რა?? ის ხომ უკვე აღარაფერში დამჭირდება იქ სადაც მივდივარ.. აი რატომ არ
მჭირდებოდა ბარგი.. უკვე ვიძირებოდი და ესეც მომწონდა.. მართალია ფილტვები მეწვოდა
?თუმცა მალე უკვე ვერაფერს ვიგრძნობდი.. უცებ ვიღაცის თბილი ხელი შემეხო და ზედაპირზე ამოვყვინთე... დემეტრე: ქვინ ქვინ... თვალები გაახილე.. ქვინ: ... დავახველე.. ყელი მეწვოდა ამდენი ნაყლაბი წყლისგან.. ქვინ: აქ რა გინდა? რატომ არ მაცდით არაფერს??
დემეტრე: აქვე ვსეირნობდი ხიდზე და დაგინახე როგორ გადახტი.. მაშინვე მეც გასდმოვხტი
მაგრამ სანამ დაგეწიე დიდი დრო ავიდა... ახლა კარგაად ხარ? ქვინ: არა.. რატომ არ მაცდით აღარ მინდა ცხოვრება აღარ მინდა ტანჯვა.. ისევ წყალში
ჩამაგდე... რა ახლოს ვიყავი მიზანთან.. დემეტრე: არა გეესმის არ მოკვდები.. წამოდი .. ქვინ: არა.. შეშინებულმა ვუთხარი.. დემტრე: დაწყნარდი ქვინ... ვსო ეს ყველაფერი დამთავრდა ის წარსული იყო.. მეც სხვა ვიყავი..
ახლა შეგიძლია მენდო.. გამახსენდა ყველაფერი რაც მასთან ერთად გავიარე .. იმ დღის გახსენება არ მინდოდა
... მან წამომაყენა შემდეგ ხელში ამიყვანა და ნაპირს
მაღლა აუყვა.. მე თვალები დავხუჭე და თავი მის მხარზე ჩამოვდე.. სულ არ მანაღვლებდა რომ ისიც ცივი
იყო და მეც.... მანქანაში ჩაჯდა მე უკანა სავარძელზე
დამსვა და რაღაცა გადამაფარა... შემდეგ უახლოეს მაღაზიასთან გაჩერდა და გადავიდა... რომ მოვიდა ხელში პარკები ეჭირა..
ტანსაცმელი მომცა და მანქანა ტყესთან გააჩერა.. ის გადავიდა და მეც გამოვიცვალე.. ისიც მშრალი ტანსაცმლით დაბრუნდა.. ქვინ: სად მივდივართ? დემეტრე: ნაიში.. თუ გინდა სხვაგან წავიდეთ.. ქვინ: არა.. ვუთხარი და წინ სავარძელზე გადავძვერი.. დემეტრე: კარგად ხარ? რამე ხომ არ გინდა? ქვინ: არა.. მე ხელი მოვკიდე.... მანაც მომიჭირა.. დემეტრე: მომენატრე.. ქვინ: მოგატყუებ რომ გითხრა არამეთქი.. მან გამიღიმა.. მისი ღიმილი სემისას არ გავდა... ეს თითქოს უფრო რეალური იყო.. რათქმაუნდა
მომენატრებოდა სემიც.. თუმცა ეს მონატრება მხოლოდ ტკვილის გამოიწყვევდა ჩემს გულში რომელიც უკვე ათასჯერ გატყდა... თვალებიდან
ცრემლები წამომივიდა... თავი მხარზე დავადე და თვალები დავხუჭე.. მან ხელი მომხვია და გამათბო. როგორ მომენტრა მისი სურნელი.. მისი თვალები მისი ღიმილი...
ნუთუ ისევ ისე მიყვარს? ალბათ მიყვარს .. მაშინ რატომ გავყვებოდი ნაიში? დამიბრუნდა.. დამაბრუნდა ძველ დროში. ისევ გამახსენდა როგორ დავრბოდით წვიმაში ფეხშიშველები.
ახლა უკვე აღარ მეშინოდა მისი ვიცოდი რომ არაფეს მატკენდა არაფერს დამიშვაებდა.. რდგან
ვუყვარდი.. ისევ ისე ძველებურად... დემეტრე: ქვინ მისმინე.. ვიცი მაშინ რაც ჩავიდინე უპატიებელი შეცდომა იყო მაგრამ მაინც
მინდა პატიება გთხოვო.. ქვინ: იმ დაღს რაც შენ დამასვი ვერაფერი ამოაავსებს დეემტრე.. თუმცა შეიძლება ის გადაფარო.. დემეტრე: მჰ. შუბლზე მაკოცა ეს ბოლო იყო რაც მახსოვს როცა გავიღვიძე უკვე სხვაგან ვიყავით... ქვინ: ნაი. მოვედითთ.. დემეტრე: ხო მოვედით.. ქვინ: მიყვარხა.. გესმის მიყვარხარრ დემეტრე..
ბოლო ხმაზე ვიყვარე.. დემეტრე: მეც მიყვარხარ ქვინ ...
| 
1666
1351
1000
