თავი 1
1996 წლის 26 დეკემბერი.
ნისლიანი ღამე იყო,არაფერი ჩანდა,ძნელი იყო გზის გაკვლევა....
მიუხედავად ამისა ხალხი მაინც ამაყად დაიარებოდა...
მაგრამ რა ხდება?შუა ქუჩაში შეყრილია მთელი ნიუ-ორკი, და საცოდავად დაჰყურებენ რაღაცას...
სასწრაფო მოვიდა და ექთანი პატარა ბავშვით ხელში გამოჩნდა
.......
-ბავშვი ცოცხალია !
-დედა ?! -თქვა ერთ-ერთმა გამვლელმა
-სამწუხაროდ...
გამვლელს თვალებზე ცრემლი მოადგა და თქვა:
-ხომ არ იცით რა მოხდა ?!
-როგორც ჩანს ამ ქალბტონს მშობიარობა ქუჩაში დაეწყო..-დანაღვლიანებული თქვა.
-ბავშვი..ბავშვს რა ვუყოთ ?
-მე წავიყვან სახლში...-თქვა ერთ-ერთმა გამვლელმა.
-სახელს რას დაარქმევთ?-ექთანი
-ელენა

(( 15 წლის შემდეგ ))
-ელენა,კრის ადექით მალე..სკოლაში გაგვიანდებათ-ხმა გაისმა.
-ახლავე დე...(მე)
-კრის კრის ადექი(ჩემი და გავაღვიძე)
-დამაცადე 2 წუთიც და ვსო...(კრისი)
-ხო კაი კაი..(ბალიში თავში ვთხლიშე)
ფეხზე წამოვხტი და ჩავიცვი:

ქვედა სართულზე ჩავედი..
-დე კრისს კიდევ ძინავს...(მე)
-ოფ დაანებე თავი ხო იცი როგორც იცის ხოლმე...არ ისადილებ?(-დედა)
-არა იყოს სკოლაში შევჭამ..(მე)

კრისიც მალე ჩამოვიდა...

სკოლაში მივედით...ჩვენი მეგობრები წინ შეგვეგებნენ...
-ძლიიივს მოხვედით....ღმერთს მადლობას ვუხდი რომ ცოცხლები ხართ..(კეროლაინი)
-ხოო...(გამეცინა)
დერეფანში მივდიოდით რომ კრისმა დაიწყო...
-აუ ერთი წამით კაფეტერიაში შევალ რაღაც საქმე მაქვს..(კრისი)
-კაი მაგრამ მალე მოდი..დაგვაგვიანდება იცოდე...(კეროლაინი)
მე და კეროლაინი კლასში შევედით...
მერხზე დავჯექი წიგნები ამოვიღე რომ ჩემი და დავინახე დაღონებული სახით მოდიოდა...
-რა მოხდა?(მე)
-ვიღაც იდიოტებმა ნერვები მომიშალეს...(კრისი)
-კაი კაი დაწყნარდი..(მე)
სწორედ ის ორი ბიჭი შემოვიდნენ კლასში...მასწავლებელმა გაგვაცნო და ამის მერე გაკვეთილიც დაიწყო..მასწავლებელს არავის უსმენდა...ალბათ თავისთვის ლაპარაკობდა...ყველა რაღაცით იყო დაკავებული...
გაკვეთილები საშინლად გაიწელა...
როგორც კი ზარი დაირეკა მე და კრისი კაფეტერიაში შევედით...
დიდი საინტერესო არაფერი მომხდარა იმას თუ არ ჩავთვლით კრისმა იმ ორ ახალ ბიჭთან რომ იჩხუბა.. :დდ
სახლში ადრე დავბრუნდი...
უკვე სახლთან ვიყავი მისული რომ ვიღაც უცნობმა გამაჩერა...
-უკაცრავად , რა გქვიათ?
ხმა არ გავეცი..
-დაყურვდით?
-უბრალოდ უცნობებს არ ველაპარაკები...
ეს ვუთხარი და სახლში შევედი...
დედა დაღონებული იჯდა დივანზე და ფიქრობდა...
-დედა რა მოხდა?! (მე)
-ელენა....

.................................................................................
ეს თავი პატარა გამოვიდა,მაგრამ შემდეგში დიდი და საინტერესო იქნება..
იმედია მოგეწონებათ :))
პირველ ჯერზე მგონი არაუშავს :)))