თავი 4 არ ვიცი რამ გამაღვიძა წვიმის ხმაურმა თუ ჯეიკის მშვიდმა სუნთქვამ რომელიც სახეზე მელამუნებოდა.
თვალები მძიმედ გავახილე .. ვგრძნობდი რომ ჩემს გულში სიცარიელემ დაისადგურა.. ახლა
მხოლოდ ერთი ახალ გაჩენილი ვარსკვლავი მინათებდა ცხოვრების გზას რომელიც ეკლებთ იყო
სავსე.. ჯეიკის ხელი ავიღე.. ისევ თბილი ჰქონდა ის თავად თბილი იყო. მათბობდა მზესავით რომელიც
არასდროს შეწყვეტს ნათებას... ვუყურებდი მის
სახეს და ვხვდებოდი რომ მის გარეშე ვერ გავძლებდი.. ცხოვრება ისედაც რთული იყო და მის
გარეშე უკვე აზრი აღარ ექნებოდა ამ სირთულეების გადალახვას.. ოდნავ წამოვიწიე და ჯეიკმაც გაახილა თვალები.. ჯეიკ: უკვე გაიღვიძე? ელის: გამეღვიძა. შენ გეღვიძა? ჯეიკ: ხო მეღვიძა.. ელის: კარგი ერთი.. : ))ამაზე გამეღიმა. მან თავისკენ მიმწია და ძლიერად ჩამეხუტა.. თავზე დავადე მხარი გავიგონე მისი ჩურჩული.. ჯეიკ: მიყვარხარ.. ელის: მეც.. ვიცოდი რომ ეს სისულელე იყო ასე უცბად ვინმეს შეყვარება უცნაურად ჟღერდა
თუმცა მე მიყვარდა და ვამაყობდი ამით, რომ შევხვდი ადამიანს რომელიც ამას გრძნობდა..
ალბათ ისიც ასეთივე მდგომარეობაში იყო..  ელის: მისმინე სელენას დავპირდი რომ მანქანას ავაწყბდით მინდა ეს ახლავე დავიწყოთ.. არ მინდოდაა გულში ტკივილი მეგრძნო რომელიც მისი დაკარგვიით გამოწვეულ სიცარიელეს შევასებდა..
ვინატრებდი ერთხელ მაინც დამენახა ის ისეთი
როგორიც იყო 1 წლის წინ.. მხიარული ცანცარა საყვარელი თუმცა ეს ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა.. ავდექი ტანსაცმელი მეცვა მეც და ჯეიკსაც. მეორე
ოთახში გავედი არ ვიცოდი სად იყო დროის მანქანა არც ის ვიცოდი რომელი ოთახის კარები
მიმიყვანდა მასთან მაგრამკარები გავაღე და დავინახე.. სავსე იყო ხრახნებით რეზინებით
იქვე იყო რაღაცა ბოთლები და კოლბები რომლებშიც სხვადასხვა სითხეები ესხა.. ერთ–ერთი
კოლბა მიმაგრებული იყო მანქანაზე მაგრამ იყო ცარიელი მივხვდი რომ აზოტისთვის განკუთვნილი
კოლბა იყო და მასინვე გადავწყვიტე წავსულიყავი.. იქვე კურტკა იდო მაშინვე ხელი დავტაცე
და გარეთ გავედი.. ჯეიკი მეორე ოთახში იცდიდა.. ჯეიკ: სად მიდიხარ? ელის: ზოტის მოსატანად.. ჯეიკ: დამელოდე... ელის: კარგი..  2 წუთში მანაც მოიცვა კურტკა და გარეთ გავედით ისევ წვიმდა... გზა გავაგრძელეთ არ გავჩერებულვართ.. მას ჩემი ხელი ეჭირა და მომვყებოდა... მივადექით იმ ადგილს.. იქაურობა ჩაკეტილი იყო.. მე 18 ნაბიჯი გადავდგი მარცხნივდა ჩავიკუზე..
ტალახის ამოთხრა დავიწყე.. იქვე გასაღებუი დავინახე და ამოვიღე.. ბოქლომი გავაღე და
შევედი.. ჯეიკ: სად მიდიხარ? ელის: მამაჩემის საცავში.. ჯეიკ: მამაშენიც ფიზიკოსი იყო? ელის: ხო რა.. მეცნიერი.. ხელები წვიმას შევუშვირე რომ ტალახი მომშორებოდა და გზა გავაგრძელე.. იქვე პატარა შენობა იდგა ისიც
იმავე გასაღებით გავაღე და შევედი... ჯეიკიც შემომყვა.. ჯეიკ: კარგადაა მოწყობილი.. ელის: მადლობა.. მე კარადასთან მივედი და გამოვაღე.. იქვე პატარა შუშის ბანკაში რაღაცა
სითხე ესხა და ეწერა აზოტი.. ავიღე და ჯიეში ჩავიდე.. ჯეიკ: ნახე? ელის: კი.. ვუპასუხე და წავედით.. უკან ტაქსით დავბრუნდით... ციოდა.. ტანსაცმელი გამოვცვალე და საწოლზე წამოვწექი.. ელის: ჯეიკ .. ის ოთახშიი დგა როგორც კი დავუძახე მაშინვე ჩემთან მოვიდა.. საწოლზე წამომიწვა და ჩემხუტა.. ჯეიკ: ელის დარწმუნებული ხარ რომ გამოვა.. ელის: სელენას ხათრით გამოვა.. ზუსტად ვიცი.. ჯეიკ: ხო ვიცი რომ გამოვა .. ელის: მისმინე ჯეიკ იმ დღეს ჩანაწერებს ვაკეთებდი და მინდა რომ წაიკითხო.. ჯეიკ: კარგი. მან ჩანაწერებს თვალი გადაავლო და მითხრა.. ჯეიკ: მისმინე ნუ გეშინია არაფერი ცუდი არ მოხდება.. უკან დავბრუნდებით.. ელის: მჯერა. ახლა უკვე მჯერა... უცებ გამიჩნდა სურვილი რომ აქაურობას მოვსორებოდი და აღარსდროს მენახა ყველაერი ეს.. ელის: უნდა გამოვცადოთ.. ჯეიკ: უკვე? დარწმუნებული ხარ რომ მზად ხარ? ელის: სადამდე ვიცადო? სანამ დავბერდები? სანამ დავჭიანდები? სანამ მოვკვდები? ცოტა ხანი გავჩერდი შემდეგ კი ვუთხარიი.. ელის: მაპატიე.. ხო მინდა რომ გამოვცადო..  ჯეიკ: არაუშავს მესმის.. გამოვცადოთ.. მე ლოყაზე ვაკოცე და ავდექი.. მან გამიღიმა შემდეგ ისიც წამოდგა და ზურგანთაში საკვებიდა
წყალი ჩაალაგა.. მე ჩემს ზურგჩანთაში ტანისსამოსი ჩავდე და ჯეიკს ხელი მოვკიდე.. ოთახში
შვედით და მანქანას მივუახლოვდიტ.. ჯეიკმა მანქანასთან დამაყენა და რაღაც ბერკეტის ტრიალი დაიწყო.. ხხელი გაუშვა და ხელი მომკიდა.. ვუყურებდით რომ მანქანა აჯაყჯაყდა და შმდეგ იფეთქა..
დავინახე როგორ მოდიოდა ცეცხლი ჩვენსკენ და თვალები დავხუჭე უკვე ვიცოდი რომ არ გამოვდა
და ვკვდებოდი.. სანამ ცეცხლი მოგვიახლოვდებოდა ჯეიკს ჩავეხუტე და ვაკოცე.. შემდეგ შემცვიდა.. თვალები გავახილე ჯეიკს ხელს არ ვუშვებდი.. შევხედე იგი გაკვირვებული გახარებული და
შეძრწუნებული იყო..  გაკვირვებული იმიტომ რომ არ დავიხოცეთ.. გახარებული იმიტომ გამოვიდა და შეძრწუნებული
იმიტომ რომ საშინელ სურათს ხედავდა.. ნიუ –იორკი ერთ დროს ულამაზესი ქალაქი ახლა დანგრეული
იყო.. არაფერი არსებობდა .. ყველა შენობა ჩამონგრეული მანქანებში კი გვამების ჩონჩხები
ეწყო... მე შემეშინდა და მივხვდი რატომ ქონდა ასეთი შეძრწუნებული სახე ჯეიკს.. უცებ
ხმა გავიგეთ ძემოდან რაღაც მანქანა ეშვებოდა და უკნიდან რაღაც დამეტაკა.. ჯეიკმა ხელი
მკრა .. და იქით გადამგდო თითონ კი რაღაც უსულოს მოსორებას ცდილობდა.. უსულოს კი არა
თავად სულს.. იგი წითლად ანათედა ჯეიკი უკან იხევდა.. სული კი მის შეხებას ლამოდა..
უცებ გაისმა ნაბიჯების ხმა და რაღაც წითელი ჰაერში აიჭრა.. სულ დაეცა და გაქრა.. –ესენი ვინები არიან? გადარჩენილები? –ეს შეუძლებელია.. ისმოდა ხმები.. მე წამოვდექი ვიღაცა მომეხმარა.. ვიღაც ძლიერმა წამომაყენა და ვიღაცისკენ გადამგდო.. –ფრთხილად ძალიან შეშინებულია.. ჯეიკ: ელის ელის სად ხარ.. ელის: ჯეიკ.. ვიყვირე და მისკენ გავვარდი ვიღაცამ საცადა მაგრამ ვერ შემაკავა  ჯეიკს დავეტაკე და ჩავეხუტე.. მან ზურგს უკან მომიყენა და იმ ადამიანებს
შეხედა ვინ გავიხსნეს.. მათ სკაფანდრები ეცვათ.. ერთი კაცი ჩვენსკენ წამოვიდა და ჯეიკი
მომაშორა.. ელის: ჯეიკ.. არა სად მიგყავთ ვინ ხართ.. არ წაიყვანოთ არა... მინდოდა დამებრუნებინა
ისვ მასთან ვყოფილიყავი მაგრმ ვერა რადგან უცებ რაღაც თბილმა გაიელვა ჩემს სხეულსი
და დავეცი.. რაც დავინახე იყო წითელი სული.. ის შემეხო მე ალბათ მოვკვდი... თვალები
დავხუჭე და აღარ გამიხელია..
| 
1666
1351
1000
