თავი 3
დამეძინა... ალბათ დიდხანს არ გავიღვიძებდი თუმცა ხმები გავიგე .. შემდეგ სულიც აფორიაქდა და ცოტა ხანი კონტროლი დავკარგე.... ამიტომ გამეღვიძა...
–ხელს ანძრევს...
–მიეცით საშვალება იმოძრაოს...
მე თვალები გავახილე და ჩემს თავზე წამომდგარი ექიმები დავინახე... დოკი არ ჩანდა... გაბრაზებულმა ჩემს თავზე ან არ ვიცი ვიზე.. ალბათ უფრო მელისაზე რადგან გამომაღვიძა სწრაფად წამოვჯექი და მაგიდას ხელი ავკარი.... საშინლად გაბრაზებული ვიყავი....
ნაია: სადაა??
–ვინ?
ნაია: დოკი.. სად არის ის საზიზღარი... ?საშინელებათა ფილმის მონსტრი... ნამდვილად აარ ველოდი დადებით პასუხს რადგან მეგონა ისინი ადამიანები იყვნენ.. თუმცა თურმე დიდხანს მძინებია...
–სიხარულო დოკი ალბათ სხვებს ეხმარება რომ სხეულს შემოეკრან...
ეს სიახლე ჩემთვის საშინელება იყო.. თითქოს უკნიდან გულში დანა ჩამცესო.... არა მარტო მე მქონდა ასეთი შეგრძნება მელისაც ასე ფიქრობდა...
ნაია: ანუ თქვენ ... იცით?
–ჩვენც იქაურები ვართ..
ნაია: რამდენი ხანი მეძინა?
ტირილი დავიწყე

–თვე ნახევარი..
ნაია: ეს შეუძლებელია.... არ შეიძლება ადამიანს ამდენი ხანი ეზინოს...
–შენ კომაში იყავი.. ბევრი დოზის წამალი მიიღე რომელიც დაზინებაში მოგეხმარა.... ახლა შენ დასვენება გჭირდებაა...

ნაია: მისმინეთ კარგად მისმინეთ.. დასვენება თქვენ გჭირდებათ რადგან არ იცით რას სჩადიხართ!! როგორ შეიძლებოდა ასეთი პლანეტის განადგურება... მე საკმარისად დავისვენე და ახლა ვაპირებ ამ პლანეტის მაცხოვრებლების პატარა ნაწილი მაინც გადავარჩინო.... გესმით გადვარჩინო და არა დავღუპო....

იქვე ტანსაცმელი იდო ხელი მოვკიდე და გარეთ გავიქეცი....
ღმერთო რა ჩავიდინეე??... რა ჩავიდინე??
მელისა:ეს პლანეტა დაღუპე... ეს ხმა გავიგე თუ არა გავჩერდი გავჩერდი როგორც ქანდაკება.. თვალებს არ ვახამხამებდი ... აღარ ვსუნთქავდი...
ნაია:შენ?
მელისა:ხო ნაია.. მე...
ნაია:რა გინდა?
მელისა:მინდა გითხრა ის რასაც შენზე ვფიქრობ.. საზიზღარი არსება ხარ რომელიც სხვის სხეულს ისაკუთრებსს... და პლანეტებს ანადგურებს..
ნაია:მელისა ხომ იცოდი რომ ეს არ მინდოდა.. შენ გესმოდა ჩემი იცოდი რასაც ვფიქრობდი და ხმას არ იღებდი?
მელისა:შენ მე სხეულის ერთ კუნჭულში მიმამწყვდიე და ფიქრობ რომ შეწყალების ღირსი ხარ??
ტირილი დავიწყე...
ნაია: გამანებე თავი გამანებე... ჩემგან რა გინდა? რა გინდა რომ ვქნა??
მელისა:ჩემი სხეული დამიბრუნო.. ან ის მანახო ვინც მინდა...
ნაია: ვიბნ გინდა რომ ნახო...
მელისა: განახებ... და მან თავისი ძველი მოგონება მანახა.. ის და ვიღაც იდგნენ უდაბნოს პირზე ერთად... იქვე იდგა პატარა ბიჭიც...
ნაია: ეს ვინ არის?
მელისა: ბიჭი რომელიც ჩემს გვერდითაა ჩემი შეყვარებული იყო რომელიც ჯერ კიდევ ის არის.. და ახლა იმალება იმ უდაბნოს პირზე რომელიც ნახე.. ხოლო პატარა ბიჭი ჩემი ძმა იყო რომელიც მას გაყვა...
ნაია: ვის??
მელისა: ფინს....
ნაია: იმ ბიჭს შენთან რომ იდგა??
მელისა: აჰა..
ნაია: და შენ გინდა რომ მე ისინი ვიპოვო? მასინვე მომკლავენ.. უფროსწორედ შენ მოგკლავენ..
მელისა: არ მომკლავენ. ფინი არ მომკლავს...
ნაია: კარგი...
მელისა: რა დამთანხმდი?
ნაია: ხო .. სხვა გამოსავალი არ მაქვს...
მელისა: კარგია. ახლა სახლში წადი და გამძლე ტანსაცმელი ჩაიცვი დიდი მოგზაურობა გელის...
ნაია: მარტო ვიმგზავრებ?
მელისა: არა მეც მოვდივარ..
ნაია: ასე ჯობია... გზა არ ვიცი..
მელისა: გავიკვლევთ..
ნაია: არც შენ არ იცი?
მელისა: არა.. მინიშნებები მახსოვს...
ნაია: კარგი გავემზადები...
ერთმანეთი გვძულდა მაგრამ მე მისი გადარჩენა მინდოდა მისი და ფინის...
არ ვიცი რა გრძნობა იყო ეს თუმცა როდესაც ფინი დავინახე გული ამიჩქარდა... ვიცი რომ ესნამდვილად ჩემი რეაქცია იყო...
სახლშიც ვიტირეე..

მე სახლში მივედი.. მოკლე შორტები და მაისური ჩავიცვი... კურტკა ავიღე წყალი ბევრი ვიყიდე და მანქანაში ჩავჯექი.... ტასაზე მალე გავედი ..
მალე გზაჯვარედინი შემხვდა.... არ ვიცოდი საით უნდა წავსულიყავი...
მელისა: 5 კლდე პირველი აქ არის... მარჯვნივ წადი...
მეც დავემორჩილე არ მსიამოვნებდა მას რომ ვემორცილებოდი მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა...
მელისა: უდაბნოს პირი გაჩერდი...
ნაია: გადავიდე მანქანიდან?
მელისა: ხო აბა .. იქ მანქანით ვერ წავალთ...
გადავედიი.. უკვე ღამდებოდა... შემეშინდა თუმცა მელისასთვისა უნდა დამემტკიცებინა რომ მე ძლიერი ვიყავი... სხეულს ისევ მე ვმართავდი მაგრამ მეშინოდა რომ კონტროლს დავკარგავდი რადგან ის ასე ძლიერდებოდა... მაგრამ არ შევიმჩნიე... მანქნიდან გადავედი და გამომშრალ ნიადაგზე გავაბიჯე... ციოდა თუმცა მე სიარულს ვაგრძელებდი.. საშინლად შემცივდა... iუცებ ?შორიახლოს რაღაც ქოხი დავინახე და შევედი...
მელისა: ჯერ უნდა გენახა ვინმე იყო თუ არა..
ნაია: როგორც ხედავ არავინ არაა...
მელისა: შენი ბედი...
ნაია: გაჩუმდი.... და გონება დავბლოკე...
ალბათ წვალობდა შემოღწევა უნდოდა ამას ვგრზნობდი თუმცა ვერ ახერხებდა.. ჯერ კიდევ მასზე ძლიერი ვიყავი... ზურგჩანთიდან წყალი ამოვიღე და მთლიანი ბოთლი მოვიყუდე.. ფარიც მოვხსენი..
მელისა: ასე ნუ ხარჯავ წყალს...
ნაია: მწყურია...
ამიტ ჩვენი საუბარი მორჩა.. მე მალე დავწექი იატაკზე და ადიალა დავიფარე.. რომელიც წამოვიღე....

–––
როცა გ ავიღვიძე საკმაოდ ცხელოდა.. მაგრამ ამაზე ა მიფიქრია და გარეთ გავედი.. წყალი ისევ ისე დავლია.. საკმაოდ მწყუროდა და ყოველ საათში ვსვამდი...
და სულ ვტიროდი

მელისა: წყალი შეინახე.. ბოლო ბოთლს სვამ...
ნაია: არა კიდე მაქვს...
მელისა: ვნახოთ.. ეს ბოთლიც ბოლომდე დავცალე და გზა გავაგრძელე...
დაღლილი ვიყავი უკვე სიარული მიჭირდა მაგრამ გაჩერება არ შეიძლებოდა...
მელისა: მოდი ცოტა ხანი მე ვივლი..
ნაია: დამპირდი რომ სხეულს მომცემ..
მელისა: გპირდები ჯერ ისევ სუსტი ვარ..
ნაია: კარგიი.. ცოტა ხანი გავტავისუფლდი ვიგრძენი ის რძნობა რაც მას დაეუფლა როცა ფეხი გადაგა.. ცოტა ხანი ისევ ისმიდოდა მაგრამ მალე ისევ მე დავიწყე სვლაა.. ის დაიღალა..ცოტა ხანში ისევ წყალი მომინდა...
ჩანთა გავხსენი მაგრამ არაფერი იყო... წყალი აღარ მქონდა.. მე კიდევ წყურვილისგან ვიხრჩობოდი.... ცუდად გავხდი.. რაღაცა ხე დავინახე მივედი და იქ დავეცი. დავეცი და თვალები აღარ გამიხელია.. მანამდე სანამ ტუჩებზე წყალი არ ვიგრძენი..