__________________________________________________________________________________ ოთახში შევვარდი და დანა ხელში ავიღე..ვენების გადაჭრა ვცადე..მაგრამ მამამ შემომისწრო და ჩამეხუტა.. -არც გაბედო,ქვინ...(პირველად ვნახე მომტირალი მამაჩემი) -არ შემიძლია მამა...მე ის მიყვარდა...ცუდად ვარ..თავს საშინლად ვგრძნობ...(მივეხუტე) 1 კვირის შემდეგ... ოთახში ვიყავი გამოკეტილი,როგორც ყოველთვის...ჯასტინის სურათი მეკავა ხელში და ვტიროდი...გაუჩერებლად...სულ მის საფლავზე დავდიოდი..მშობლები ვეღარ მცნობდნენ... ერთ დღეს მამა შემოვიდა ჩემს ოთახში და მითხრა: -ქვინ..ასე ნუ თავხედობ..ძალიან გთხოვ...მესმის შენი მაგრამ სკოლაში ძალიან ბევრს აცდენ,არაფერი აღარ გადარდებს...შვილო არ მინდა ასეთი უბედური იყო...(მამა) -მამა თავი დამანებე ძალიან გთხოვ...(მე) -ახლავე ჩაიცვი და სკოლაში წადი..(მამა) -პატარა გოგო აღარ ვარ რომელსაც თქვენს ჭკუაზე ატარაბეთ...უკვე 16 წლის ვარ და ჩემს თავს მე თვითონ მივხედავ...(მე) -გეტყობა რომ შენს თავს უვლი?! (მამა) -მამა გადი..(მე) -შენ გგონია,ჯასტინს მოეწონებოდი ასეთი რომ ენახე..მას ხომ გული შეუწუხდებოდა როგორც ჩვენ გვიწუხს ახლა გული...შვილო ძალიან გთხოვ...(მამა) მამას ყური არ ვუგდე და ბოლოს ჩავიცვი:
,,ფანჯრიდან გადავხტი და სახლიდან გავიპარე..ვიცი ჩემს ოჯახს დიდ ტკივილს ვაყენებდი,მაგრამ მე ვერ დავბრუნდები! ზურგჩანთა მოვიკიდე და მანქანისკენ დავიძერი.. მანქანაში ჩავჯექი და დავქოქე...ეზოს გავცდი და გზას გავუყევი..არ ვიცოდი სად მივდიოდი ან ვისთან მივდიოდი? მე მხოლოდ მინდოდა ვყოფილიყავი განმარტოვებული სხვაგან...გზას არ ვუყურებდი...სიკვდილზე ვფიქრობდი..არ მინდა სიცოცხლე მომბეზრდა...პირველად ჩემს ცხოვრებაში სიკვდილის სურვილი გამიჩნდა...უცბად თვალებში დამიბნელდა და მხოლოდ ის მახსოვს მანქანა როგორ აფეთქდა.. ............................ თვალები რომ გავახილე,ერთ მყუდრო ოთახში ავღმოჩნდი.. თავი საშინლად მტკიოდა... -აქ რა ხდება?აქ რას ვაკეთებ?(ისტერიკა ავტეხე)
-დამშვიდდით,ყველაფერი კარგად იქნება...(ექიმი) -აქ რა მინდა?(მე) -კომაში იყავით და სასწაულია,რომ თვალები გააახილეთ..(ექიმი) უცბად ვიღაცეები შემოცვივდნენ პალატაში.. -შვილო როგორ ხარ?(ვიღაც ქალი მომეხვია) -ქვვინ,საყვარელო კარგად ხარ?(კაცი) -ვინ არის ქვინი?(მე) -გოგონავ,თქვენ არაფერი არ გახსოვთ...(ექიმი) -არა....ვინ არის ქვინი?აქ რა მინდა>ვინ ხართ თქვენ?(მე) -ექიმო აგვიხსენით რა სჭირს ჩვენ ქალიშვილს?(კაცი) -თავზე დიდი ტრავმა მიიღო,ტვინის შერყევა აქვს..მეხსიერება დაკარგა..(ექიმი) -ვაიმე შვილო...(ქალმა მიმიხუტა) -და იქნებ იმკურნალოს?(კაცი) -რათქმაუნდა..ჯერ უნდა გამოჯამრთელდეს...და შემდეგ დიაგნოსაც დავუსვავთ...მთავარია დაისვენოს...აქ ოპერაციის ჩარევაც დაგვჭირდება...გოგონასთვის ასე აჯობებს,რომ აქ დარჩეს...თავის დიდი ტრავმა მიიღო და შეიძლება ეს ჯამრთელობას საფრთხე შეუქმას..თუ არ გვინდა ,რომ სიტუაცია გართულდეს ასე აჯობებს! (ექიმი) -კარგით,ექიმო..ჩვენი შვილისთვსი მხოლოდ კარგი გვინდა..(ქალი) იმედია მალე გამოჯამრთელდები შვილო ! (მე მომიბრუნდა ქალი) დედა და მამა პალატიდან გავიდნენ... ექიმი მე მომიბრუნდა და საუბარი გააბაა: -აბა,ქვინ დავიწყოთ ჩვენი საუბარი...(ექიმი) -მე არაფერი არ მახსოვს..(მე) -ვიცი...ანესთეზიას გადაგიღებთ და შემდეგ რენდგენზე ვნახავთ,შეიძება თუ არა ოპერაციის ჩატერება...(ექიმი) -მანამდე კი საერთო ენა გამოვნახოთ..(ექიმი) -მე ქვინი მქვია..როგორც ჩანს..(მე) -(გაეცინა) -მე ჩორდი,ამეირდან შენი ექიმი ვიქნები..და უნდა შეასრულო ყველაფერი რასაც მე გეეტყვი..(ჩორდი) -ანუ შენი მოსამსახურე უნდა ვიყო?! (მე) -არა რათქმაუნდა...ახლა ჩაიცვი და მე სუფთა ჰაერზე გაგიყვან..აქ დიდი ხანი მოგიწევს დარჩენა და ჯობია,რომ ამ ადგილას მეიჩვიო...(ჩორდი) -კარგით..(ფეხზე წამოდგომა ვცადე მაგრამ ძირს დავვარდი,ექიმი რომ არა ალბათ ძირს დავეხეთქებოდი) -თავი საშინალად მეწვის..თითქოს მირტყავენო..ბაგა-ბუგი...(მე) -ჰაჰ..ეს მოსალოდნელი იყო...მე შენ თავს შეგიხვევ და გასეირნება ცოტა ხნით გადავდოთ..(ჩორდი ცოტა ხნით გავიდა და შემოსვლისას ხელში ბინტი ეკავა) თავი შემიხვია ბამბის ნაჭერით და შემდეგ მითხრა: -თუ არ შეგიძლია,წამოდგომა მაშინ ეტლს მოგიტან..(ჩორდი) -რაა?ინვალიდის ეტლში ვიჯდები?(მე) -სხვა გზა არ არის..(გამიღიმა და გავიდა) როცა შემოვიდა,ის ბარგა-ბახანა შემოიტანა და ხელი ჩამჭიდა...საწოლიდან გაადმომიყვანა და ეტლში ჩამსვა... -თავს კარგად გრძნობ?(ჩორდი) -არც ისე..(მე) -მიეჩვევი...(ჩორდი) ბორბლებს ხელი მოვკიდე და წასვლა ვცადე... -რა მოუხერხებელი ვარ..(მე) -არაუშავს..(გაეცინა) უკან მოსაკიდს ხელები ჩაავლო და გამიყვანა ეზოში...ულამაზესი ბუნება იყო...ყველა პაციენტი იქ მოყრილიყო...ზოგი ჭადრაკს თამაშობდა,ზოგი ხატავდა,წერდა,კითხულობდა..გული მეტკინა...ასეთი ავადმყოფი ადამიანების დანახვისას...თუმცა მათ ჯგუფს მეც მივეკუთვნებოდი რადგან მეც ავადმყოფად ვითვლებოდი..მე ხომ ჩემს ცხოვრბაში არაფერი მახოვს და არ ვიცი სადამდე გაგრძელდება ეს ყველაფერი....
________________________________________________________ ვაიმე ამ ბოლო დროს სულ პატარა თავებს ვწერ.შემდეგში გპირდებით რომ დიდს დავდებ დღეს სოფელში მივდივარ და იქ თუ ინტეს ჩავრთავ დავდებ დიდ თავს.აქ არავინ მაცდის და...ამიტომ თუ ეს თავი ოდნავ მაინც მოგეწონათ დააკომენტარეთ გთხოვთ...და იცოდეთ ჩორდი ამ მოთხრობაში ექიმი იქნება ისევ :დდ
1666
1351
1000
