"P.S I love You" თავი 17 იმედია მოგეწონებათ. არც ერთი ჩვენგანი არ არის იდეალური, ჩვენ ვუშვებთ შეცდომებს, ამაზე ვჩუმდებით და კვლავ მაინც წინ მივიწევთ." _____________________________________________________________ ერთ დილას მობილურის ხმამ გამაღვიძა.. -ალო...(მძინარი ხმით ვუთხარი) ლაპარაკის შემდეგ ტელეფონი დავკიდე და გავშეშდი.. სემსაც გაეღვიძა.. -ვინ იყო?(სემი) -არავინ..(თვალი ავარიდე) საბააზანოში შევედი და თავის მოწესრიგება დავიწყე... ქვემოთ ჩავედი... ბავშვებს და ლილის მივესალმე.. მაგიდას მივუჯექით ყველა..ვერაფერს ვერ ვჭამდი.. -რა გჭირს დიანნა ჭამე..(ლილი) -არა იყოს მადა მაქვს დაკაგრული..ბოდიშით..(ფეხზე წამოვდექი და ზემოთ ავედი) ცოტახანში სემიც ამოვიდა.. -რა მოხდა?(სემი) -სემ უნდა წავიდე..(მე) -სად?(სემი) -სახლში უნდა დავბრუნდე..დედაჩემი საავადმყოფოშია..(მე) -კარგი..მარა მალე მოდი (გაეცინა) -შენ ვერ გამიგე..სამუდამოდ მივდივარ...დედაჩემი ცუდადაა უნდა მივხედო და კოლეჯში სწავლა უნდა განნვაგრძკი..(მე) სემს სახე შეეცვალა.. მეც ბარგის ჩალაგება დავიწყე... რამოდენიმე საათის შემდეგ... წასვლის დროც დადგა... ბავშვები ტიროდნენ...ლილიმაც კინაღამ ტირილი დაიწყო.. -ხშირად გინახულებთ ხოლმე...(ლილის და ბავშვებს ჩავეხუტე) სემიც მოვიდა...ბავშვები იქით გავიდნენ ლილიც გავიდა... მისკენ მიმწია და მაკოცა... -არ წახვიდე..(სემი) -ვერ დავრჩები..(ისეთი ტონით ვთქვი რომ მიხვდა აზრი არ ჰქონდა შეკამათებას და უკან გაბრუნდა) -დამირეკე ყოველდღე..(სემი) -აუცილებლად..(ძალიან მაგრად ჩავეხუტე) -სემ ტირიხარ?(მე) -არა თვალში რაღაც ჩამივარდა..(თვალი ამარიდა) ტაქსიც მოსული იყო...აეროპორტში წამიყვანა...მანქანის ფანჯრიდან ხელი დავუქნიე სემს და დავემშვიდობე...ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა ვერც გავიაზრე... სახლში მივედი..მაამა იქ იყო... -დიანნა..(ჩამეხუტა) მე კი გავუღიმე და ჩემს ოთახში ავედი... დაძინება ვცადე მაგრამ ძილს ვინ დაგაცდის?სკაიფში ვიღაც მირეკავდა..ვიდეოთვალი ჩავრთე..კამერაში იანი ნია და ბაბი იკრიჭებოდნენ.. -რომელი საათია?(ვთქვი უკმაყოფილოდ) -რავი პარიზში დილის 10 საათია ნიუ-ორკში?(ნია) -ღამის 2-ი..მარა არ აქვს მნიშვნელობა...ეი ჩემ ძმას მანდ რა უნდა?(მე) -მე რა ვიცი..(ბაბის გაეცინა) -აუ რატო წახვედი??(ნია) -მე თვითონაც არ ვიცი..(დამწუხრებული ვუთხარი) უცებ წამოვიძახე: -კრეჭანა როგორაა?(მე) -კრეჭანა?(ნია და ბაბი) -ეი სემზე ლაპარაკობს..(იანი) -ააა სემი..(დაბნეულები იყვნენ) -ხო სემი??(დავეჭვდი) -სემი..სახლშია სად უნდა იყოს აბა?(ნია) -იან...(იანს გავხედე) -ვერ დაგიმალავ დაიკო...მთელი დღეა ვურეკავთ და არ იღებს...(იანი) სკაიფი გამოვრთე და ტელეფონს ვეცი.. -აიღე სემ..აიღე..(მე) 5-ჯერ დავურეკე უკვე მაგრამ არ იღებდა..როგორც იქნა აიღო... -სემ..(ვუთხარი აკანკალებული ხმით) -რომელი..ხ..ა...რ? (სემი) -სემ მთვრალი ხარ?სად ხარ>(მე) -შენი რა საქმეა..ვინ ხარ>(სემი) -დიანნა ვარ..(მე) -დ..ი..ან..დიანნა..???(ატირებული ხმით მითხრა) -ხო დიანნა ვარ..დაბრუნდი სახლში...(მე) -არა არ წავალ..თუ დიანნა ხარ მაშინ მოდი და წამიყვანე..(სემი) -ო..შე ბოთე..როგორ უნდა ჩამოვიდე და წაგიყვანო?მიდი სახლში და დაგხვდები..(ტყუილები დავიწყე) გული შემიღონდა... -მართლა?(სემი) -კი კი იქ დაგხვდები..(ცრემლები წამომივიდა) -და მაგრად ჩამეხუტები?ჩემგან აღარ წახვალ?(სემი) -კი ჩაგეხუტები და აღარ გაგიშვებ..(უკვე მეც ტირილის საზღვარზე ვიყავი..)ტელეფონი გავთიშე და ისტერიკილი ტირილი ავტეხე... ____________________________________________________________ "ჩვენი სიყვარული ქარივითაა, მე მას ვერ ვხედავ, მაგრამ შევიგრძნობ."
1666
1351
1000
