"P.SI love You" თავი 3 _____________________________________________________________ -მე ვარ... -ნია.?(მე) -მარტო დაგტოვებთ...(სემი) -აქ რა გინდა?(მე) -ბოდიში დიანნა..შენთვის ეს არ უნდა გამეკეთებინა..ბოდიში..(ნია) -თქვენ მე მომატყუეთ..ჩემს ზურგს უკან ხვდებოდით ერთმანეთს..(მე) -ბოდიში...(დაიჩოქა) -ადექი თუ შეიძლება..გააპატიებ მაგრამ ჩვენ მეგობრები აღარ ვიქნებით...შენი მესმის ვის არ მოსწონს კორი?მთელი სკოლა მასზე გიჟდება..ახლა მე პარალიზებული ვარ...მოსალოდნელია რომ დავრბმავდე კიდეც..ამიტომ ბედნიერები იყავით მაგრამ ჩემი სახელი აღარასოდეს ახსენოთ..(მე) -კი მაგრამ..(ნია) არ დავაცადე სიტყვის თქმა იმწამსვე სემს დავუძახე და ვთხოვე რომ გაეყვანა პალატიდან... რამოდენიმე საათის შემდეგ ჩამეძინა კიდეც... დილით მზის სხივებმა გამაღვიძა... თვალები გავახილე და ისევ სემი დავინახე რომელსაც ეძინა დივანზე ხელში კი რაღაც ფურცლები ეკავა..ჩუმ-ჩუმად საწოლიდან წამოვდექი და ის ფურცლები ხელში ავიღე... ნახატი იყო..იმ ნახატზე კი მე ვიყავი დახატული...
ნახატებს ვათვალიერებდი მაგრამ გაეღვიძა და ფურცლები გამომართვა.. -ეი ეს მე ვარ?(მე) -საწოლიდან რატომ ადექი?.(სემი) -ახატებზე მე ვიყავი დახატული.???.(მე) -არა არ იყავი..(წასვლა სცადა მაგრამ შევაჩერე) -სიმართლე მითხარი?(მე) -ხო შენ იყავი..მაგრამ ვიცი რომ შტერობები მიხატია...(სემი) -შენ რა მეხუმრები?ყველაზე მაგარი ნახატებია რაც კი ოდესმე მინახავს..(მე) -ნუ აზვიადებ..(სახე დამანჭა :დ) -არა სერიოზულად...შეიძლება ერთ-ერთი ნახატი დავიტოვო...(მე) -არა..(პირდაპირ მითხრა) -გთხოვ...(საწყალი სახე მივიღე) -რათ გინდა ეს ნახატები??ცხოვრებაში უფრო ლამაზი ხარ.ეხლა გაემზადე და კაფეტერიაში წაგიყვან(ეს თქვა და გავიდაა) რა იგულისხმა???ფიქრი დავიწყე...შემდეგ კი გამოვიცვალე: რამოდენიმე წუთში შემოვიდა... -მზად ხარ?(სემი) -კი..(მე) გზაში ისევ დავუწყე თხოვნა მაგრამ არა არაფერმა გააწყო...კაფეტერიაში წვნიანი ვჭამე...ნუ ეს წვნიანი ფაფას მაინც ჯობდა :დ.... ეზოში ცუდი ამინდი იყო..მოიღრუბლა და მალევე წვიმა წამოვიდა .. წვიმა პატარაობიდანვე მიყვარდა, რადგან მეთვითონაც წვიმიან ამინდში დავიბადე .. მიყვარდა, როდესაც წვიმის წვეთები სახეზე მეწვეთებოდა .. წვიმაში ტირილი უფრო იოლი იყო ჩემთვის..არ ვიცოდი რატომ ვტიროდი?ალბათ იმიტომ რომ ყველამ მიმატოვა..ამ საგიჟეთში გამომკეტეს...მშობლებმაც კი არ შემიწყალეს და სადღაც გაქრნენ თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო..ფანჯარა გაღებული მქონდა და თან ვტიროდი..უკნიდან ხმა მომესმა..ეს სემი იყო...როგორც კი დამინახა რომ ვტიროდი ჩემთან მოვიდა... -რატომ ტირიხარ?(სემი) მოვატყუილე და ვუთხარი: -იმიტომ რომ ნახატები არ მომეცი..(მე) -და ეს არის ყველაფერი?(სემი) თავი კის ნიშნად დავაქნიე... -ნუ კარგი..ოღონდაც შენ არ იტირო და მოგცემ..(სემი) გამეღიმა..ნახატებს დათვალიერება დავუწყეე.... ამ დროს კი შევეკითხე.. -ჩემზე ასე რატომ ზრუნავ?(მე) -რატომ არ უნდა ვიზრუვნო?ჩემი პაციენტებზე სულ ვზრუნავ..(სემი) -კი მაგრამ შენ სულ სხვანაირად მექცევი..(მე) -როგორ გექცევი?(სემი) -როგორ და თბილად..ყოველთვის ცდილობ რომ კარგ ხასიათზე დამაყენო..ცდილობ რომ გამაღიმო და დამავიწყო ის ტკივილი რაც ახლა გულში მაქვს...(მე) ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ თქვა.. -ეს ჩემი მოვალეობა..(სემი) ხელში რაღაც წიგნი მომცა.. -ეს რა არის?(მე) -წიგნია..ძალიან მიყვარს..რომ არ მოგწყინდეს წაიკითხე ხოლმე..(სემი) -და რაზეაა ეს წიგნი?(მე) -სიყვარულზე...ჭეშმარიტ სიყვარულზე...(სემი) .............................................................................. იმედია მოგეწონათ..ხვალ ვერ დავდებ შემდეგ თავს და იმიტომ დავდე.. იმედია კომენტარები დამხვდება...
1666
1351
1000
